Poszłam do mieszkania pani M., kobiety schorowanej i doświadczonej przez życie, która dopóki mogła to pracowała ciężko i starała się jakoś żyć z nadużywającym alkoholu mężem. Teraz nie wychodzi z mieszkanka na piętrze budynku, ze względu na problemy zdrowotne. Żyje w jednym pomieszczeniu, obstawionym wszystkim co ma. Mimo tego, pokoik, kuchnia i sypialnia w jednym jest czysta, kobieta dba o porządek, chodź nad jej łóżkiem widzę ogromny zaciek na suficie, woda się tam leje przy każdych opadach. Zaraz po otwarciu drzwi na korytarz, nie można znieść okropnego smrodu z mieszkania - meliny znajdującej się po drugiej stronie. Tak musi żyć pani M., bo z tym sąsiadem najwyraźniej nic nie można zrobić. Ten smród i insekty to nie wszystko. Pozostaje problem wspólnej toalety z delikwentem i jego gośćmi, z której kobieta musi korzystać i sprzątać po nich jak się da, choć to tak zwana syzyfowa praca. Ten koszmar trwa miesiącami, przeciekające z meliny fekalia zalały sufit mieszkającej na dole rodzinie, która teraz robi remont nie wiedząc, kiedy to się powtórzy ponownie. I to nie jest tak, że mieszkają tam wyłącznie ludzie z marginesu, uzależnieni, nie dbający o swoje lokum. Ci, którzy mimo trudnych warunków próbują żyć normalnienie, dostają takiego sąsiada, który dawno powinien być sądownie eksmitowany ze względu na uciążliwość i zagrożenie jakie codziennie stwarza dla wszystkich mieszkających w budynku. Przecież w czasie pijackich imprez nikt nie myśli, gdzie rzuca niedopałki i łatwo może dojść do tragicznego w skutkach pożaru.
O pani M. będę jeszcze rozmawiała z władzami miasta. Dzięki pomocy radnej Małgorzaty Katarzyny Dąbrowskiej szukamy kilku mebli, bo te w mieszkaniu kobiety już się wyeksploatowały. Do tematu powrócimy.
ED
