Jak tu żegnać Panią JANINĘ TUREK...

Pani Janina Turek, córka Józefy - Ziuty Kownackiej (z domu również Kownackiej, i Antoniego Kownackiego) coraz rzadziej wychodzi z domu. Wprawdzie bywa jeszcze tu i ówdzie, ale już nie uczestniczy w życiu kulturalnym miasta jak dawniej. Podparta laseczką, zawsze elegancka, siwowłosa, widoczna z daleka. Życzliwa wszystkim ludziom. Cicha i skromna, o młodym głosie, z wszystkimi w zgodzie. Łatwo się wzrusza, ale lubi się pośmiać, często z samej siebie – nie żałuje sobie ciętych słów. Kocha jak kochała: konie, taniec i muzykę. Jeszcze niedawno widziałam ją w tańcu...

Wychowała się w dobrobycie. W gwarnym dworku w Krubinie pod Ciechanowem, w kochającej się, patriotycznej rodzinie. Ze łzą w oku wspomina dawne dzieje. Była skoligacona z kardynałem Kakowskim. Powiedziała mi: - Byłam zaskoczona, że mamy w rodzinie takiego dostojnika. Pani Janeczka pielęgnowała i w sercu, i w pamięci swoich bliskich: babcię Scholastykę, stateczną matronę, dziadka Bronisława, przystojnego pana o słusznym wzroście, jej ojca chrzestnego, który kupił wnuczce ziemię na Ogrodowej w Pułtusku. – Dziadka wychowała caryca. Był w gwardii carycy w Petersburgu, a dom na Ogrodowej spłonął w czasie wojny. Nic nie zostało... - usłyszałam.

- Byłam dzieckiem bardzo niemożliwym. Półdiablę weneckie. Psociłam okropnie, nawet lalki operowałam, potem urządzałam im pogrzeb. I ciągle słyszałam, żeby mi w prezencie lalek nie kupować – opowiadała mi starsza pani. A tu trzeba się było odpowiednio zachowywać, bo w dworku bywali świetni goście. W rozmowach z nimi Janeczka nie mogła uczestniczyć, zresztą nie chciałaby nawet, gdyby ją proszono – wolała czworaki dworskie... Zacierki tam były niebywale smaczne, ze skwarkami, ze wspólnej michy... Śliczna jak z obrazka niania z trudem ją z tych czworaków wyciągała. Bywał w Krubinie pianista Drzewiecki, bywał lotnik Skarżyński, który pokonał Atlantyk i kręcił koła nad dworkiem Kownackich. To jemu wręczała kwiaty w Warszawie jako mała dziewczynka po atlantyckim sukcesie. – Wziął mnie na ręce i podniósł do góry, ucałował. Kiedyś powiedziała kolegom taty (a tata był legionistą): - Panowie nie siadają na otomanie, bo nie wolno, bo nowa.

Och, mała Kownacka była bardzo śmiała... Ta śmiałość, brawura i odwaga przydały się pannie Janeczce podczas wojny i okupacji, podczas konspiracyjnej pracy, w pułtuskiej kaźni i podczas berlińskiej sprawy sądowej...

Herbowa, patriotyczna rodzina wyposażyła Ją charakterologicznie i osobowościowo w piękne cechy. Ale to już osobna historia - opisana przeze mnie w archiwalnych numerach różnych gazet - jak życie

i jak śmierć. Może jeszcze tylko tyle powiem, że Pani Janeczka kiedyś rzekła: - Ja to jestem nanizana zupełnie nie na ten sznurek... A moja babcia? Ona by powiedziała: "Moje dziecko, co ciebie spotkało!". A moja wnuczka Anetka? Moja wnuczka Anetka chce, żebym stale była młoda i ładna.

A piękna była, co doskonale uchwyciły aparaty fotograficzne. – A tego zdjęcia z perłami to tak nie lubię, że patrzeć na siebie nie mogę! – pokazywała.

Pani Janino, bardzo mi Pani brakuje!!!

RODZINIE składam wyrazy najgłębszego współczucia.

Grażyna Maria Dzierżanowska